Kiedy miałam 14 lat wiedziałam o Żydach. Że istnieli.

Jak Cyganie, których już nie ma..jak jakieś skrzaty, elfy. Tej bajki już nie ma.

Kiedyś mieszkali w Polsce, teraz już nie..

Takie miałam pojęcie.

Oglądałam z rodzicami w czasie ważnych świąt, filmy dokumentalne puszczane w telewizji.

Kino z całą szkołą i "Lista Schindlera".

Język polski - trochę...

Ale raczej opowieści przy stole rodzinnym. Opowieści babci, dziadka.

Tajemnice. Ktoś kogoś znał.. Kiedyś..

Oni umarli..

Był smog.

Gdy dojeżdżaliśmy do Gdańska Głównego, powietrze szczypało w oczy i gryzło w gardło.

Wszystkie samochody dostawcze, ciężkie tiry jechały główną aleją.

Aleją Zwycięstwa.

Do portu albo z portu.

Nie lubiłam tam jeździć. Zdecydowanie wolałam Wrzeszcz.

Tam było wszystko.

Hałas, kolorowe sklepy ( również za dolary), ruch.

Czasem z mamą biegłyśmy na przystanek, aby zdążyć na autobus- jedyny, który mógł zawieźć nas na nasze osiedle.

Nr 116 przy końcu- albo początku ulicy Partyzantów.

Wcześniej, zanim puścili ten autobus, chodziłyśmy do "miasta" na piechotę. Jaki to problem przejść kilka kilometrów z dzieckiem?

Uwielbiałam chodzić. Do dziś kocham.

Gdybym nie musiała zajmować się niczym innym, chodziłabym ciągle.

Jakie potem dobre jest przyjście do domu i napicie się herbaty lub kakao.

Tylko tyle?

Nawet, gdyby miało być tylko tyle. Twoje słowa będą częścią modlitwy. O powrót.